සුනිල් රත්නායක – ඇත්ත කතාව 10
සුනිල් රත්නායක වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කරන ලද නීති තර්ක - නීතිඥ අථිල අතාවුද
චූදිත අභියාචක සුනිල් රත්නායක වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කරන ලද තවත් තර්කයක් වූයේ මහාධිකරණ නඩු තීන්දුව යම් එකගතාවයක ස්වරූපයේ නඩු තීන්දුවක් බවයි. එනම් 2 වැනි චූදිතගේ සිට 5 වැනි චූදිත දක්වා අයවලුන් නිදොස් කොට නිදහස් කරමින් 1වැනි චූදිත වූ සුනිල් රත්නායක පමණක් වරදකරු කිරීම සියල්ලන් සතුටු කිරීම සදහා සිදුකරන ලද්දක් බවත් 2වැනි චූදිතගේ සිට 5 වැනි චූදිත දක්වා අයවලුන් නිදොස් කරනු ලබන්නේ මහේෂ්වරන්ගේ සාක්ෂියේ පවත්නා අඩුපාඩු හේතුවෙන් නම් මෙම චූදිත අභියාචක වන සුනිල් රත්නායකටද එහි වාසිය ලැබිය යුතු බවටත් තර්ක කරන ලදී.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් පැමිණිල්ල ඉදිරිපත් කරන ලද කරුණු ප්‍රවේශමෙන් සළකා බැලීමෙන් පසු තීරණය කර ඇත්තේ 2 සිට 5 දක්වා වන චූදිතයින් නිදොස් වීම සදහා බලපා ඇත්තේ මහේෂවරන්ගේ සාක්ෂියේ ඇති අවිශ්වාසකටයුතු බව නිසා නොව එම 2 සිට 5 දක්වා වන චූදිතයන් හදුනාගැනීමට අදාළ සාක්ෂි ප්‍රමාණවත් ලෙස ගෙනහැරපෑමට පැමිණිල්ල අසමත් වීමෙන් බවය. පැමිණිල්ල විසින් 2 සිට 5 චූදිතයින් හදුනා ගැනීම සම්බන්ධයෙන් හදුනාගැනීමේ පෙරට්ටුව පිළිබදව විශ්වාසය තබා තිබුණු අතර මහාධිකරණය විසින් ප්‍රවේශමෙන් කරුණු සළකා බලා හදුනාගෙැනීමේ පෙරට්ටුවට අදාළ සාක්ෂි පිළිබදව විශ්වාසය නොතැබීමට නිවැරදි තීරණයක් ගෙන ඇති අතර එහි අවසාන ප්‍රතිඵලය ලෙස 2 සිට 5 දක්වා චූදිතයින් නිදොස් වී ඇත. චූදිත අභියාචක වන සුනිල් රත්නායක සම්බන්ධයෙන් ගත් කල මහේෂ්වරන් විසින් ඔහුව සිද්ධිය සිදුවූ ස්ථානයේදී නිරුත්සාහකවම හදුනාගත්තේය යන කරුණ ස්ථාවරව පවතින්නේය.
සුනිල් රත්නායක වෙනුවෙන් ඉස්මතු කරන ලද අනෙක් ප්‍රධාන කරුණ වන්නේ අධි චෝදනා පත්‍රයේ 2 වැන්නේ සිට 9 වැන්න දක්වා වන අධි චෝදනාවන් සාධාරණ සැකයෙන් ඔබ්බට ඔප්පු කිරීමට පැමිණිල්ල විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද සාක්ෂි ප්‍රමාණවත් වන්නේද යන්නයි. විත්තියේ උගත් ජනාධිපති නීතිඥතුමන් තර්ක කරන ලද්දේ සෘජු සාක්ෂි කිසිවක් නොමැති වීම පවත්නා සාක්ෂි තීරණාත්මක නොවන නොවැදගත් ඒවා වීම සහ පැමිණිල්ලේ සාක්ෂි මගින් රවිවර්මන් නැමැත්තාට පහරදීමේ පොදු අරමුණ ඇතිව විත්තිකරුව්න්ට පැවැති බව සාක්ෂි මගින් ස්ථාපිත කර නොමැති හෙයින්ද මිනීමැරුම් චෝදනායක් පවත්වාගෙන යා හැකි නොවන්නේය යනුවෙනි.
පැමිණිල්ල විසින් අධිචෝදනා වල සදහන් කාරණා සාධාරණ සැකයෙන් ඔබ්බට ඔප්පු කර ඇත්තේද යන්න අධිකරණයක් විසින් සළකා බැලිය යුතු වේ. පෙර සදහන් කරන ලද පරිදි පළමු චෝදනාව වන්නේ රවිවරර්මන් යන් අයට පහරදීමේ පොදු අරමුණක් සහිතව නීති විරෝධී රැස්වීම (දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ 139 වන වගන්තිය දක්වන පරිදි) වේ.
එමෙන්ම පැමිණිල්ල විසින් කාරණා දෙකක් සාධාරණ සැකයෙන් ඔබ්බට ඔප්පු කළ යුතු වෙයි. එනම්
(අ) පුද්ගලයන් පස්දෙනෙකු හෝ ඊට වැඩි ගණනක් රැස්වූ බව
(ආ) එසේ රැස්වීමේ අරමුණ රවිවරමන්ට පහරදීම වූ බව
සාක්ෂි විමසා බැලීමේදී පැහැදිලි වන කාරණාවක් වන්නේ මුල් අවස්ථාවේදී සිට ඇත්තේ පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකු පමණක් වන බවයි. ඉන් එක් අයෙකු සුනිල් රත්නායක වූ අතර පසුව තවත් පස්දෙනෙකු ඔවුන් හා එක්වී ඇත්තේ සම්පූර්ණ පුද්ගලයින් සංඛ්‍යාව 6ක් දක්වි ඉහළ යවමිනි. ඒ යටතේ පැමිණිල්ල විසින් පුද්ගලයන් 5 දෙනෙකුට වැඩි සංඛ්‍යාවක් රැස්වූයේය යන කරුණ ස්ථාපිත කර තිබේ. අධිකරණය සළකා බැලිය යුතු ඊළග කරුණ වන්නේ එකී පිරිස රැස්වූයේ රවිවර්මන්ට පහරදීමේ අරමුණින්ද යන්නයි. මහාධිකරණය විසින් මෙම කරුණ සවිස්තරාත්මකව සළකා බලා නොමැති බවද රවිවර්මන්ට සිදුවූ පහරදීමක් සම්බන්ධයෙන් නඩු තීන්දුවේ කිසිවක් අඩංගු නොවීමද ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නඩු තීන්දුවේදී අවධානයට ලක්වී ඇත.
දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ 342 වගන්තිය අඩන්තේට්ටම් කිරීම යන වරද විස්තර කර ඇත. ඒ අනුව මෙහිදී ඉහත කී නීති විරෝධී රැස්වීමේ සාමාජිකයන් කිසිවෙකු රවිවර්මන් යන අයට අඩන්තේට්ටම් කිරීමක් සිදුකරන ලදබවට පැමිණිල්ලේ සාක්ෂි මගින් ස්ථාපිත කර ඇත්තේදැයි මෙහිදී සළකා බැලිය යුතුය. මේ සම්න්ධයෙන් මහේෂ්වරන්ගේ සාක්ෂි පහත පරිදි වේ (2003 පෙබරවාරි 13 දිනැති සාක්ෂි සටහන අනුව). එතැන සිටි දෙදෙනාට තවත් හතර දෙනෙකු එකතු වීමෙන් පසු ඔවුන් මහේෂ්වරන් ඇතුළු පිරිසගෙන් ප්‍රශ්න කර ඇත. යම් සිංහල දැනුමක් තිබූ මහේෂ්වරන්ගේ මාමාගෙන් ඔහුට දැනගන්නට ලැබී ඇත්තේ ඔවුන් එල්ටීටීඊ සාමාජිකයන් යැයි චෝදනා කරන ලද බවක්ය.
ඒ අවස්ථාවේදී රවිවර්මන්ව කණ්ඩායමෙන් වෙන් කොට එතැනින් මීටර් 25ක් පමණ ඈත ස්ථානයක් වෙත ගෙනගොස් ඇති අතර විනාඩි 25කට පමණ පසුව ඔහුව නැවතත් එතැනට ගෙනවැත් තිබේ. පෙර සදහන් කරන ලද පරිදි රවිවර්මන් ඔහුගේ වම් අත උරහිසට පහලින් අහිමි වූ ආබාධිත පුද්ගලයෙකි. මෙම තුවාලය බොහෝවිට රවිවර්මන්ට එම තුවාලය යුද්ධයේදී ඇතිවූවක් බවට හමුදා පුද්ගලයන් තුල සැකයක් ඇතිකරවන්නට ඇත. රවිවර්මන් කණ්ඩායමේ අනෙකුත් අයවලුන්ගෙන් වෙන්කොට ප්‍රශ්න කිරීමට හේතුවද මෙය වන්නට ඇත.
රවිවර්මන් ආපසු ගෙන ආ අවස්ථාව වනවිට ඔවුන් සියලු දෙනාටම හමුදා පුද්ගලයන් විසින් අත් වලින් සහ පොළු වලින් පහරදී තිබුණි. මහේෂ්වරන්ගේ සාක්ෂිය අනුව සළකා බලන කල රවිවර්මන් මීටර් 25ක් පමණ ඈතට එනම් පියවි ඇසට පෙනෙන දුරකට උදාහරණයක් ලෙස ක්‍රිකට් තණතීරුවක දිගට වඩා මදක් වැඩි දුරකට ගෙනගොස් ඇත. අවාසනාවට රවිවර්මන් සහ ඔහුව රැගෙන ගිය හමුදා පුද්ගලයන් දෙදෙනා අතර කුමක් සිදුවූයේදැයි මහේෂ්වරන් දුටුවේද යන ප්‍රශ්නය පැමිණිල්ල විසින් අසා නැත. තමාට සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න පැවසීමට රවිවර්මන්ද ජීවතුන් අතර නැත.
රවිවර්මන්ට බලහත්කාරය පෑමට සූදානම් බවට ඉගි ඔහුව රැගෙන ගිය පුද්ගලයන් දෙදෙනා වෙතින් පලවීද යන්න පිළිබදව සාක්ෂි ඉදිරිපත් කිරීමට අසමත් වීම පැමිණිල්ලේ නඩුවේ අඩුපාඩුවකි. මෙම කරුණ සම්බන්ධයෙන් ඇති සාක්ෂිවල හිගකම හේතුවෙන් රවිවර්මන්ව ඉවතට ගෙනයන ලද්දේ ඔවුන් එම ප්‍රදේශයේ රැදී සිටීම සම්බන්ධයෙන් ප්‍රශ්න කිරීමටද නැතහොත් දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ 342 වගන්තියේ දැක්වෙන පරදි අඩන්තේට්ටම් සිදුකිඑීමටද යනුවෙන් සැකයක් ඉතිරි වීම නොවැලැක්විය හැකිය. මෙම තත්වය හේතුවෙන් රවිවර්මන්ට අඩන්තේට්ටම් කිරීමේ අරමුණින් චූදිතයින් නීති විරෝධීව රැස්වූයේය යන කරුණ ඔප්පු කිරීමට පැමිණිල්ල අසමත් වී ඇති බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීරණය කරන ලදී. ඒ අනුව 1 සිට 10 දක්වා අධි චෝදනා ඔප්පු කර නැත. එසේ හෙයින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය 1 සිට 10 දක්වා අධිචෝදනා සම්බන්ධයෙන් සුනිල් රත්නායක වරදකරු කිරීමේ මහාධිකරණ තීරණය ඉවත් කොට ඇත.
සුනිල් රත්නායක – ඇත්ත කතාව – ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ තීන්දුව (අවසාන කොටස)
